Το πληθωριστικό πνεύμα που χαρακτηρίζει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο τα τελευταία είκοσι χρόνια, το οποίο μάλιστα παραμένει όπως φαίνεται ανεπηρέαστο εν μέσω οικονομικής κρίσης, έχει οδηγήσει τους περισσότερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους του πλανήτη να στραφούν στην αναζήτηση ταλέντων νεαρής ηλικίας τα οποία σταδιακά θα αποκτήσουν υψηλή αξία στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο και θα αποδειχτούν επικερδείς επενδύσεις για τις ποδοσφαιρικές εταιρίες.
Η νέα μόδα των ομάδων τα τελευταία χρόνια έχει σαν βασική αρχή την επένδυση στο μέλλον η οποία αποτέλεσε την αφορμή ώστε να αναπτυχθεί μια απαράμιλλη αγορά η οποία έχει σαν κύρια βάση της την Αφρικανική ήπειρο. Ήδη από τη δεκαετία του '90 οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι κυρίως της Ευρώπης έχουν δημιουργήσει ποδοσφαιρικές ακαδημίες με σκοπό να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα νεαρά ποδοσφαιρικά ταλέντα.
Οι ακαδημίες πουλάνε όνειρα στα νεαρά παιδιά προτάσσοντας σαν επιχείρημα τις ελάχιστες εξαιρέσεις αφρικανών ποδοσφαιριστών οι οποίοι κατάφεραν να κάνουν καριέρα τυγχάνοντας διεθνούς φήμης και αναγνώρισης αλλά και κέρδισαν πακτωλούς χρημάτων όχι μόνο για τα αφρικανικά δεδομένα αλλά και για τα παγκόσμια. Πολλές οικογένειες δελεάζονται καθώς η περίπτωση που καταφέρει να αναδειχτεί το παιδί που προέρχεται από αυτή αντιστοιχεί με το να έχουν στην κατοχή ενός οικονομικού αντιτίμου μιας λαχειοφόρου που κερδίζει. Μερικοί πωλούν ακόμη και τις οικογενειακές κατοικίες τους και μετακομίζουν στην πόλη που στεγάζονται οι ακαδημίες.
Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Οι περισσότερες ακαδημίες δεν έχουν εγκαταστάσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις έχει καταπατηθεί ένας χώρος με άμμο στον οποίο και έχουν τοποθετήσει τρία δοκάρια σε κάθε πλευρά. Διαθέτουν επίσης πολυχρησιμοποιημένους εξοπλισμούς συνιστώντας σε συνάθροιση με τους ακατάλληλους αθλητικούς χώρους όχι και τις ασφαλέστερες εγκαταστάσεις οι οποίες μπορεί να αποβούν μοιραίες και να τραυματιστούν οι μικροί αθλητές.
Οι περισσότεροι προπονητές δεν έχουν δίπλωμα και διάφοροι επιτήδειοι οι οποίοι αυτοαποκαλούνται μάνατζερ, σκάουτερ και τεχνικοί διευθυντές, (λέξεις άγνωστες αλλά υπέρμετρα λαμπερές για ανθρώπους κατώτατης εκπαίδευσης) αλωνίζουν τις χώρες της αφρικανικής ηπείρου παραμυθιάζοντας γονείς και παιδιά. Πολλοί πέφτουν στην καλοστημένη παγίδα και ξοδεύουν όλες τις οικονομίες τους με την ελπίδα πως το παιδί τους θα γίνει ο επόμενος πολυεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής ο οποίος θα προσφέρει στην οικογένειά του το ολόλαμπρο μέλλον που όλα τα μέλη ονειρεύονταν και θα της δώσει τη δυνατότητα να ξεφύγει από το «βούρκο».
Σε καμία περίπτωση πάντως οι «καλοθελητές» δεν βγαίνουν χαμένοι. Τα λεφτά που παίρνουν από τους γονείς για την υπογραφή τους σε προσύμφωνα είναι σίγουρα και επιπλέον μετά την επιβεβαίωση της συμφωνίας το νεαρό ταλέντο τους ανήκει. Επομένως, στην σχεδόν απίθανη περίπτωση που θα τους προκύψει ένα πολύ μεγάλο ταλέντο, θα βάλουν στην τσέπη τους ακόμα περισσότερα χρήματα.
Αναφέρομαι στη σχεδόν απίθανη περίπτωση αφού οι τακτικές που εφαρμόζονται είναι ανορθόδοξες καθώς μιλάμε για παιδιά που δεν είναι μεγαλύτερα από 14 χρονών τα οποία χρειάζονται ειδική μεταχείριση της οποίας δεν τυγχάνουν. Περιπτώσεις και παραδείγματα δείχνουν ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αναπτυχθεί από τους υπεύθυνους σύμφωνα με τα στάνταρ που διαθέτει ένα παιδί. Για το κάθε ταλέντο ξεχωριστά η «ποδοσφαιρική του άνδρωση» θα πρέπει να γίνει με βάση τους νόμους της αγοράς που επικρατούν αφού μόνον έτσι θα γίνει καλύτερο προϊόν για πώληση. Χωρίς να δίνεται καμία βάση στην οποιαδήποτε τάση για συγκεκριμένη ποδοσφαιρική θέση που μπορεί να έχει κάποιο παιδί, οι ειδικοί είναι αυτοί που θα κρίνουν το ποια τελικά θα είναι αυτή που θα μάθει να παίζει, αφού μπορεί να φανεί περισσότερο επικερδής με αποτέλεσμα να χάνονται πραγματικά ταλέντα.
Η πιθανότητα επιτυχίας είναι μηδαμινή. Σε περίπτωση αποτυχίας η κατάληξη των περισσότερων παιδιών είναι να βρεθούν στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής πόλης λαθρομετανάστες προσπαθώντας να επιβιώσουν με όποιο τρόπο βρουν. Οι άδειες παραμονής που τους εκδίδονται είναι περιορισμένου χρονικού διαστήματος, αρκετού για να δοκιμαστούν σε κάποιο σύλλογο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, άμα δεν κριθούν ικανοί και χρήσιμοι να πρέπει να γυρίσουν στην πατρίδα τους με άδεια χέρια ξεκινώντας τη ζωή τους από την αρχή χωρίς να έχουν τα κατάλληλα εφόδια καθώς το επίπεδο μόρφωσής τους είναι το κατώτερο μιας και το μεγαλύτερο διάστημα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας τους το περνάνε στις ακαδημίες.
Πριν δύο χρόνια ο Sepp Blatter, ο Πρόεδρος του κυβερνώντος σώματος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, της FIFA, κατηγόρησε τους πλουσιότερους συλλόγους της Ευρώπης για τη «αξιοκαταφρόνητη» συμπεριφορά και τη συμμετοχή τους στο «κοινωνικό και οικονομικό βιασμό» της αφρικανικής κοινωνίας. Επίσης, ο πρόεδρος της UEFA Michel Platini, εδώ και ένα χρόνο είχε ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να απαγορεύονται οι μεταγραφές ποδοσφαιριστών κάτω των 18, οι οποίοι θα πρέπει μέχρι αυτή την ηλικία να μένουν στην ομάδα με την οποία προπονούνται. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή λόγω της απρόσμενης οικονομικής κρίσης παραμέρισε το θέμα καθώς εμφανίστηκαν άλλες προτεραιότητες.
Παρά τις εισηγήσεις ακόμα και κορυφαίων στελεχών του χώρου του ποδοσφαίρου, ουσιαστικές αποφάσεις δεν έχουν παρθεί για αυτό το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο αθλητών και το πρόβλημα μέχρι στιγμής φαντάζει άλυτο και απλησίαστο. Θα πρέπει όμως να γίνουν γρήγορα οι απαραίτητες κινήσεις κυρίως από τα αρμόδια όργανα καθώς μέχρι στιγμής υπάρχουν πολλά παράθυρα στις διαφορετικές εθνικές νομοθεσίες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα οποία οι ποδοσφαιρικές εταιρείες εκμεταλλεύονται και δρουν ανεξέλεγκτα εις βάρος των νεαρών παιδιών της μαύρης ηπείρου.
Φόρουμ 